Stageweek Suriname

Hallo allemaal,

Na een weekendje Bigipan zijn we weer bijgekomen en hebben maandag rust genomen.
We hebben verschillende zaken geregeld. Allereerst zijn we naar het ziekenhuis gegaan om geld te pinnen. Daarnaast hebben we ook foto’s gemaakt van de buitenkant van het ziekenhuis. Deze heb ik bijgevoegd bij dit reisverslag. Daarna zijn we naar de markt geweest om watermeloen, bananen, tomaten en komkommers hebben gekocht. We hoopten dat we nu eindelijk de goede bananen hadden gekocht omdat we nu alleen nog maar de baka bana’s hadden. Daarna zijn we nog naar de Chinees geweest om boodschappen te doen. Alle supermarkten zijn hier chinees, ze noemen het hier ook ‘de Chinees’. Ook hebben we een bezoekje gebracht aan de fietsenmaker onze fietsen ging het nog niet geweldig. Er mankeert elke week ongeveer wat anders aan, we hebben oude omafietsen. Het licht doet het steeds niet, fiets trapt heel zwaar, maakt lawaai etc. De fietsenmaker heeft ons nu al een paar keer gezien. Hopelijk kunnen we nu even wegblijven.

Daarnaast zijn we naar de tennisbaan gegaan om een lidmaatschap aan te vragen. De tennisbaan is een ontmoetingsplek voor veel Nederlanders die in Nickerie verblijven. We mochten gelijk ook tennissen, voor 3 maanden lidmaatschap hebben we 150 SRD betaald, wat ongeveer 35 euro is. Zo kunnen we elke avond tennissen als we willen. Het enige puntje is dat we moeten gaan tennissen als de trainer er is. Dit omdat we dan rackets en tennisballen kunnen lenen. We kunnen dus alleen ’s avonds tennissen vanaf een uur of half 7.

Maandagavond zijn we meteen naar de tennisbaan gegaan om te testen of Esther en ik het nog konden. Esther heeft net als mij een tijdje competitie gespeeld. Fleur had ik niet zoveel verwachtingen van. Daar aangekomen hebben we eerst gewacht op de trainer. Hij gaf ons rackets en ballen, deze zagen er niet uit zoals in Nederland. Oude versleten rackets en ballen die ook niet meer geel waren. Maar al met al hebben we een leuk potje getennist haha. Het was leuk om te merken dat Esther hetzelfde niveau had als mij wat maakte dat we samen aardig konden slaan. Fleur viel mij ook niets tegen, ze heeft nog nooit getennist maar dat leek niet zo. Wel zaten we onder de muggenbultjes. Les voor de volgende keer dat we DEET moeten gebruiken.

Dinsdag was er weer een dag van stage. Deze begon rustig. Fleur en ik hebben meteen aan de praktijkbegeleider gevraagd of we weer wondzorg mochten doen. Dit keer mocht het, het was leuk om dit keer wat zelfstandiger de wondzorg te doen. Elke dag moeten we om 13.00 vitale functies moeten meten bij alle patiënten. Dit gebeurd niet met een paar collega’s. Dinsdag waren we met z’n 8en om alle functies te meten. We liepen elkaar in de weg. De een deed de bloeddruk (ze hebben hier een oude bloeddrukmeter), het probleem is dat er maar één van is. Daarnaast wordt er getemperatuurd, de pols wordt met de hand gemeten en er wordt gevraagd of mensen zijn afgegaan. Verder werden ’s middags veel mensen opgenomen in het ziekenhuis, abortus en diabetes mellitus waren de meeste binnenkomende ziektebeelden.

Dinsdagavond zijn we uitgenodigd door de ambassadeur van Suriname, Ernst Noorman voor een informele bijeenkomst. Hier waren alle Nederlandse studenten en artsen uitgenodigd om Ernst Noorman te ontmoeten. Deze man zou vandaag een bezoek brengen aan het ziekenhuis. Tijdens een toespraak gaf hij aan dat hij ons gezien had op stage en dat hij trots was dat Nederlanders naar Nickerie toe blijven komen om samen te werken met de Surinaamse bevolking. Ook de verpleegkundig directeur van het ziekenhuis vertelde nog een verhaaltje. Toch leuk dat zo’n man enthousiast is over de samenwerking tussen Nickerie en Nederland.

Woensdag hebben Fleur en ik weer de wondzorg gedaan. Verder zijn we vandaag begonnen met een reeks gazen vouwen. We zijn begonnen met rol 1 en 2. De een knipt, de rest volgt met het vouwen van de gazen. De techniek hadden we snel door. Randje omvouwen, dubbel klappen, omvouwen en het overige stukje erin duwen en je hebt een ‘steriel’ gaasje. Zo steriel zijn de gaasjes hier namelijk niet, ze worden in een grote ijzeren ton gestopt en naar de sterilisatie kamer gebracht. Hier worden ze steriel gemaakt en weer terug naar de afdeling gebracht. Vervolgens worden ze eruit gehaald en wordt er met de handen aangezeten. Steriel/niet steriel? Deze begripsomschrijving lijkt wat moeilijk voor sommigen in het ziekenhuis. Ik kwam ook tot de conclusie dat elke verpleegkundige de wondzorg anders doet, vandaag liep namelijk iemand anders mee wat maakte dat we op de geleerde manier commentaar kregen. Elke verpleegkundige doet de wondzorg anders, wat het voor ons lastig maakt om de juiste manier aangeleerd te krijgen. Ook kennen de mensen hier geen wisselligging wat maakt dat ik bij een patiënt de wondjes zie groeien en zie toenemen. Deze mevrouw ligt er al langere tijd en elke keer als ik langs haar heen loop zie ik hoe ze nog steeds hetzelfde ligt. Het is hard om te zien dat je de wonden achteruit ziet gaan puur doordat men hier geen wisselligging toepast.

Donderdag was er weer een dag van stage. Weer een dag wat begon met wondzorg wat weer leuk en interessant was. Fleur en ik krijgen het aardig onder de knie. Daarnaast hebben we weinig gedaan.
Onze billen verwend met een zittende middag. Er werkt ook een komische vrouw op de afdeling, vaak gaat ze haar eigen gang. ’s Middags toen ik in een zaal kwam aanlopen zat zij met wel 100 tijdschriften midden in de zaal het tijdschrift de vriendin te lezen. Ik kon het niet laten om er bij te gaan zitten, zo zaten we ongeveer een half uur. De Surinaamse stagiaires kwamen er ook bij zitten, en het gesprek kwam op gang. Alle stagiaires (oh nee mag ik niet zeggen : studenten) zijn hier getrouwd of hebben een kind. De Hindoestanen trouwen op 15 jarige leeftijd en daarna meteen een gezin start. Van de eerstejaarsstudenten vond ik het best schokkend dat zij al een kind hadden. Ze zijn 4/5 jaar jonger als mij!! Zij vonden ook raar dat ik nog niet was getrouwd en dat ik al zo lang verkering had met mijn vriend. Verschillen zijn goed merkbaar tussen de culturen op deze manier…
Daarnaast kwam vandaag de verpleegkundig directeur vertellen dat er veel te veel klachten waren over mensen die veel te lang in hun natte pamper liggen. Men zegt hier pamper of luier, iets wat wij dus niet zullen zeggen. Deze kritiek had als gevolg dat iedereen een persoon kreeg om droog te leggen ’s middags. Dus om 14.00 had ik wat te doen, een persoon droogleggen. Oh en vandaag hebben we ook kennis gemaakt met toevers rollen. Een spannende nieuwe actie waarbij we ons hoofd leeg konden maken.

Donderdagavond hebben we weer getennist. Dit keer compleet ingesmeerd met DEET. Zo kon het niet misgaan. Dit keer was de trainer er al. Dit keer hebben we afrikaantje gespeeld. Met Fleur ging het ook steeds beter, een heen en weer van slagen zat er al mooi in. Na een uurtje rennen, vliegen, ballen rapen, zweten en rammen waren we klaar.

Vrijdag hebben we ’s ochtends eerst geholpen op de afdeling. Fleur en ik mochten weer de wondzorg zelf doen wat leuk en interessant was. Zo hebben we een paar mensen voor het laatst wondverzorging gegeven omdat ze de volgende dag naar huis mochten. Ook zijn er nieuwe wonden bijgekomen. Maar we hadden een lijstje van maar liefs 6 mensen waarvan we de wond mochten verzorgen. Het waren allemaal operatiewonden, dit zijn steriele wonden die we vaak moeten schoonmaken met Betadine. Fleur en ik zijn na deze week een goed team samen, ook de patiënten reageren leuk tegen ons. Er was een vrouw de afdeling binnengebracht met psoriasis. Ze werd geplaatst op de zaal (van 7 personen). Mevrouw had enorme schilfers overal hangen en binnen no time lag de hele zaal vol schilfers. Andere patiënten hadden geklaagd over de hygiëne en mevrouw is daarna overgeplaatst naar de ISO cel. Nu kon ze haar schilfers daar verspreiden.

Daarnaast hebben we nog een vrouw naar de röntgen gebracht en hebben geassisteerd bij het maken van de foto. Het gesprek met deze vrouw was boeiend, ook omdat mevrouw al sinds 2 januari in het ziekenhuis ligt. Ze heeft een kattenbeet gehad aan haar voet en deze is niet genezen door ontregelde diabetes. Als gevolg hiervan heeft ze een enorme wond op haar voet en dit maakt dat ze
hier moet blijven. Ze ligt in een ISO kamer wat maakt dat ze helemaal geen contact heeft met de buitenwereld. Ook was er een jong meisje opgenomen met een oxazepam intoxicatie. Misschien moeilijk begrip maar het houdt in vergiftiging ten gevolge van (teveel) medicijnen. Ik heb van Esther al meerdere verhalen gehoord op de mannenafdeling over mislukte zelfmoordpogingen en vergiftigingen. Bij mij op de vrouwenafdeling was het de eerste keer dat ik zoiets hoorde. Dit komt nauwelijks voor in Nederland. Psycholoog kennen ze hier gelukkig wel, deze heeft het samen met de arts opgepakt.

’s Middags zijn we goed voor school aan het werk gegaan. Ons kwaliteit en onderzoek, verbeterplan, verpleegbeleid en allerlei andere dingen hebben we besproken. We kunnen goed samenwerken met z’n drieën. Dat valt me hard mee ☺ ’s avonds konden we gelukkig wie is de mol terugkijken! Leuk dat het zo kan op uitzending gemist, deze keer haperde hij helemaal niet!

Verder gaat het allemaal hier z’n gangetje, we eten nog steeds Nederlands, ik was de was nog steeds met de hand, we zijn druk voor school en houden onze blogs bij. Henk bezoekt ons nog steeds in de douche.

Tot de volgende blog!